Zasada miejsca

Gdy częstotliwość drgań akustycznych przekracza 1-2 kHz, znaczna część fal przypada na okres refrakcji włókna, nie może więc go pobudzić. Wówczas kodowanie wysokości tonów odbywa się zgodnie z zasadą miejsca, wynikającą z tonotopowej organizacji układu słuchowego. Tony o różnej wysokości powodują wybiórcze pobudzenie komórek zmysłowych w różnych miejscach błony podstaw- nej. Impulsy nerwowe są dalej przewodzone przez włókna nerwowe kontaktujące się z tymi komórkami. A zatem informacja słuchowa jest przekazywana przez różne – zależnie od wysokości tonu – włókna nerwu słuchowego i doprowadzana do różnych miejsc w ośrodkach słuchowych. Kodowanie natężenia tonu może odbywać się w taki sposób, że przy niskich tonach są pobudzone jedynie włókna swoiste dla danej wysokości tonu, natomiast przy wyższych tonach również włókna właściwe dla innych, zbliżonych wysokości tonów. W badaniach elektrofizjologicznych wykazano, że najwięcej potencjałów we włóknie pojawia się na początku działania tonu, a potem ich liczba utrzymuje się na niższym poziomie. Wynik ten wskazuje, że przez cały czas działania tonu włókno jest pobudzone, a częstość wyładowań jest ograniczona przez okres refrakcji.