SZKŁA ZŁOŻONE
Na mikrokrystaliczną strukturę szkieł zwrócił uwagę w 1921 r. Lebiediew, badając zależność zmian dwójłomności od zmian temperatury wiążąc nagły skok tej wartości dla szkła krzemianowego w temperaturze około 840 K z możliwością obecności w szkle mikroelementów kryształów kwarcu, ulegających w tej temperaturze przemianie izomorficznej modyfikacji p w a . Występujące w szkle mikroczęści normalnych sieci krystalicznych nazywamy clusterami. Wiązania chemiczne w szkłach mają, zależnie od rodzaju szkła, różny charakter. Szkło krzemionkowe jest zbliżone strukturą do krystobalitu wysokotemperaturowego, w którym czworościany łączą się narożami, podobnie jak w kryształach. Dla szkieł złożonych (wieloskładnikowych) pojawiają się, wynikające z różnic w gęstości składników i szkła, niejednorodności w ułożeniu atomów, obserwowane w mikroskopie elektronowym. Obejmują one obszary rzędu 10000 pm i tworzą tzw. ziarnistą strukturę szkieł złożonych. Ziarna takie odpowiadałyby krystalitom Lebiediewa.
