Plastyczne właściwości układu węchowego
Plastyczne właściwości układu węchowego umożliwiają uczenie się znaczenia bodźców zapachowych również u ludzi. Zagadnieniem tym zajmowali się Bende i Nordin (1997), badający właściwości węchu u zawodowych kiperów. Wbrew oczekiwaniom, kiperzy nie wykazywali wybitnej wrażliwości na bodźce zapachowe, natomiast lepiej niż osoby kontrolne identyfikowali zapachy win i wykrywali subtelne różnice między porównywanymi gatunkami. Doskonałość w zawodzie osiągnęli więc nie wskutek szczególnych właściwości recepcji węchowej, lecz dzięki sprawnej pamięci bodźców węchowych. Badania przeprowadzone na gryzoniach, zwierzętach domowych (owce, kozy) i małpach wykazały, że w pamięci węchowej odgrywają rolę zarówno właściwe węchomóz- gowie (guzek węchowy, pole podspoidłowe, hak), jak i struktury układu limbicznego sprawujące też inne funkcje (hipokamp, ciało migdałowate). Ponieważ informacja z narządu węchu trafia bezpośrednio do tych obszarów, jest zrozumiałe, że zapachy, oprócz komponentu informacyjnego, mają wyraźny komponent emocjonalny, dzięki któremu klasyfikujemy je w kategoriach przyjemności i przykrości.
