W ŚWIETLE DZISIEJSZEJ WIEDZY
W świetle dzisiejszej wiedzy, okazuje się, że alchemicy wytwarzając te lekarstwa mieli „wyczucie”. Otóż wytwarzano je głównie z glin posiadających właściwości pęczniejące, czyli zbudowanych z minerałów kaolinitu i montmorylonitu. Wysoka wodochłonność wysuszonych minerałów ilastych, szczególnie glin montmorylonitowych, w pełni uzasadnia ich zastosowanie jako medykamentów osuszających rany i wchłaniających trucizny. Jednocześnie specyfika strukturalna i budowa pakietowa tych minerałów przydaje im właściwości wymienności jonowej. Mogły zatem te środki neutralizować trucizny przez przyjmowanie do struktury szkodliwych jonów i ich pasywację. Toteż współczesna farmakologia zaczyna się nimi ponownie interesować, szczególnie bentonitem (ił montmorylonitowy) oraz innymi minerałami ilastymi – kaolinitem i atapulgitem. Dla leków wytworzonych z tych minerałów (np. Veegum)
