W projekcyjnej okolicy słuchowej
W projekcyjnej okolicy słuchowej występuje tonotopowe odzwierciedlenie błony podstawnej ślimaka. Tony wysokie są reprezentowane w części przedniej, a tony niskie w części tylnej tego obszaru. Badania elektrofizjologiczne przeprowadzone na kotach i małpach wykazały, że podobnych map tonotopowych w różnych obszarach płata skroniowego jest więcej. Przypuszcza się, że obszary te analizują różne właściwości dźwięków; na przykład ocena wysokości tonów jest domeną okolicy projekcyjnej, natomiast inne obszary analizują początek lub zakończenie dźwięku albo oddzielają dźwięki od tła. W projekcyjnej okolicy słuchowej kota stwierdzono, w obrębie reprezentacji poszczególnych częstotliwości, naprzemiennie ułożone grupy komórek, pobudzane przez impulsy z obojga uszu, albo też pobudzane przez impulsy z przeciwległego ucha, a hamowane przez impulsy z ucha po tej samej stronie ciała. Komórki te są ułożone w kolumnach prostopadle do powierzchni kory. W okolicy słuchowej znaleziono też komórki reagujące swoiście na dźwięki o różnym natężeniu. Mogą mieć one znaczenie dla oceny intensywności bodźców akustycznych.
