Stopniowanie siły skurczu mięśnia

Jeżeli w warunkach doświadczalnych drażni się mięsień lub unerwiający go nerw ruchowy pojedynczymi impulsami elektrycznymi, każdorazowy impuls wywołuje skurcz mięśnia, po którym następuje rozkurcz. W miarę zwiększania częstości impulsów osiąga się skurcz tężcowy niezupełny. Dopiero przy pewnej krytycznej częstości drażnienia mięsień wchodzi w stan skurczu tężcowego zupełnego i pozostaje skurczony przez cały czas drażnienia. W żywym organizmie siła skurczu mięśnia jest stopniowana wskutek sumowania się siły skurczu poszczególnych komórek mięśniowych i zwiększenia częstości impulsów pobudzających mięsień. Ponieważ wszystkie komórki mięśniowe należące do jednej jednostki ruchowej kurczą się jednocześnie, siła skurczu mięśnia zależy od liczby pobudzonych jednostek. Przy słabym pobudzeniu ośrodka ruchowego pobudzeniu ulegają najmniejsze motoneurony a, unerwiające niewielką liczbę włókien mięśniowych. W miarę zwiększania siły drażnienia dochodzi do rekrutacji coraz większych motoneuronów i coraz większej liczby komórek mięśniowych, a przez to – do coraz większej siły skurczu mięśnia.