KONIECZNOŚĆ UTRZYMANIA

Konieczność utrzymania stechiometrii dwóch lub większej ilości składników w minerale lub wzorowanym na nim związku półprzewodniko­wym była niezwykle trudna w początkowym okresie nowoczesnej elektroniki, a więc w okresie od wytworzenia pierwszego tranzystora (1947) do uzyskania półprzewodnikowych obwodów scalonych (1959). Toteż w tym okresie skorzystano z elementarnych (pierwiastkowych) półprzewod­ników o strukturze diamentu: germanu i krzemu. Przemawiały za tym dwa względy. Po pierwsze, obydwa pierwiastki, Ge i Si, pokrewne są w układzie okresowym węglowi i podobnie jak węgiel wybitnie obojętne chemicznie, co jest istotne dla uniknięcia destabilizujących półprzewodnik niezamierzo­nych dyfuzji obcych pierwiastków. Aktywność chemiczna w tej grupie pierwiastków układa się w następujący szereg: Sn ^ Ge > Si > C.