ZNISZCZENIE STAREGO MIASTA

11 sierpnia, po krwawym i bestialskim rozpra­wieniu się z powstańcami na Woli, Niemcy rozpoczęli natarcie na Starówkę, wprowadzając do akcji artyle­rię i bombowce. Od 20 sierpnia obrońcy i mieszkańcy Starego Miasta znajdowali się dzień i noc pod hura­ganowym ogniem; przez wnętrze katedry przechodził wówczas front, przetaczały się czołgi, w nawach stały barykady. Walące się, płonące domy zamieniły się w groby dla żołnierzy i cywilów. Powstańcy dare­mnie próbowali przebić się przez pierścień oblężenia, tylko niektórym udało się przedrzeć kanałami na Żo­liborz i do Śródmieścia. 31 sierpnia wróg wszedł na dymiące gruzy Starówki — dobijano rannych żoł­nierzy, zabierano ocalałych mieszkańców, by ich wywieźć do obozów koncentracyjnych. Reszty do­pełnił dynamit i miotacze ognia: Stare Miasto prze­stało niemal całkowicie (ściśle: w 90 procentach) istnieć.