Bóle w chorobie nowotworowej

Silny i stały ból często staje się głównym problemem w życiu chorego na chorobę nowotworową. Zwykle stosuje się zasadę „oszczędnego” stosowania leków przeciwbólowych. Przy niewielkim bólu podaje się leki nieopioidowe, przy silniejszym – słabe leki opiodowe, a dopiero przy silnym – morfinę. Rozwój tolerancji wykazuje różnice indywidualne; wymaga to zwiększania pojedynczej dawki albo częstszego podawania tej samej dawki. Niekiedy efektu przeciwbólowego nie można już uzyskać nawet przy bardzo dużych dawkach. Podejmowano próby łagodzenia bólów w chorobie nowotworowej, nie poddających się działaniu morfiny, przez elektryczne drażnienie ośrodków tłumienia bólu w mózgu. Pacjentowi wszczepiano elektrody do istoty szarej okołowodocią- gowej lub istoty szarej otaczającej komorę trzecią mózgu i łączono je ze stymulatorem. Drażnienie ośrodka było uruchamiane, w zależności od potrzeby, przez samego chorego. Sposób ten, choć niektórych chorych praktycznie uwalniał od bólu, w wielu przypadkach okazywał się mało skuteczny. Poważnym problemem było też zmniejszanie się efektu przeciwbólowego w miarę powtarzania drażnienia, przypominające rozwój tolerancji w toku długotrwałego stosowania morfiny. Obserwacja ta uzupełnia wcześniejsze dane świadczące o tym, że analgezja wywoływana drażnieniem ośrodków mózgowych ma charakter opioidowy, ponieważ nie występuje po podaniu naloksonu.