Teoria kodowania wysokości tonów
Teoria kodowania wysokości tonów za pomocą amplitudy fali wędrującej nie wyjaśnia powszechnie znanej dużej zdolności rozdzielczej zmysłu słuchu. Człowiek odróżnia w przedziale 1000-3000 Hz dwa tony, jeśli różnią się częstotliwością o 0,3%, na przykład 1000 i 1003 Hz. W tym zakresie częstotliwości 1 Hz zajmuje odcinek błony podstawnej o długości około 3 mikronów, a w wyższych zakresach jeszcze mniej. Natomiast amplituda fali wędrującej jest „rozmyta”, czyli w obrębie jej maksimum mieści się co najmniej znaczna część oktawy muzycznej. Wiele danych wskazuje na to, że w precyzyjnym kodowaniu wysokości tonów współdziałają dwa rodzaje komórek włoskowatych – wewnętrzne i zewnętrzne, nazwane tak ze względu na ich umiejscowienie wewnętrznie i zewnętrznie względem filarów. Komórek wewnętrznych jest około 3500 i każda styka się średnio z jednym włóknem nerwowym. Natomiast komórek zewnętrznych jest około 20 000 i średnio 20 komórek przekazuje pobudzenie do jednego dendrytu komórki sensorycznej. Komórki włoskowate nie mają wypustek. Kontaktują się z nimi bezpośrednio zakończenia dendrytów komórek, których perykariony znajdują się w zwoju spiralnym ślimaka. Właściwymi komórkami zmysłowymi słuchu są mniej liczne komórki wewnętrzne, natomiast zadaniem komórek zewnętrznych jest udział w skomplikowanym mechanizmie precyzyjnego kodowania wysokości tonów.
